Od Zefira - "Zwykły upadek, a tyle kłopotów" Ciąg dalszy.

"Pewnie już wszyscy śpią. - myślałem. - Co teraz?" 
Postanowiłem się położyć i czekać do rana. Co potem? Nie miałem bladego pojęcia. Położyłem się, ale nie zasnąłem, gdyż ból był zbyt silny.

~~~~~~~~~~~~~~~~~Rano~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Nasłuchiwałem, czy ktoś nie idzie. Nagle usłyszałem plusk wody i jak ktoś mówił sam do siebie. Z kadś znałem ten głos. Tak, to był głos Elen. 
- Elen! - krzyczałem ostatkiem sił, podnosząc głowę. Kątem oka zobaczyłem w jakim stanie są moje nogi. Nie chciałem tego widzieć. 
- Elen, jestem tu! - krzyknąłem i zemdalłem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~Po przebudzeniu~~~~~~~~~

Pierwsze co zobaczyłem to był Shikei. 
- Cześć. - powiedział do mnie.
- Cześć. - odpowiedziałem.
- Miałeś szczęście, że Elen cię znalazła inaczej byłoby po tobie.
- A gdzie ona jest? - spytałem.
- U siebie. - odpowedział krutko.
- A za jak długo będę mógł chodzić? 
- Trochę sobie poleżysz. 
- Acha. 
Teraz leżę u siebie w jaskini i piję jakieś świństwo, aby rany szybciej się goiły. Mam naidzieję, że szybko z tego wyjdę i będę mógł podziękować Elen za pomoc.

<Koniec>